Vanochtend zat ik aan tafel voor me uit te kijken en kreeg de behoefte om vanuit mezelf een artikel te schrijven over de situatie waarin we met ruim 2 miljard medemensen zitten.
Wees niet bang, ik ga niet met statistieken strooien of met feiten (of fabels), want die zijn voor iedereen verschillend. Nee, ik wil gewoon vanuit mijn eigen gevoel opschrijven hoe ik deze ‘lockdown’ ervaar.
Ik, als ondernemer, ben keihard getroffen door het besluit van 15 maart om de 4 studio’s die ik heb daarvan dicht te doen. De afgelopen 2 weken waren zwaar en met ons gehele team zijn wij op zoek naar oplossingen om onze onderneming ‘crisis proof’ te maken.
Ook vanuit die positie wil ik niet dit artikel schrijven. Nee, dit komt puur vanuit mijn intuïtie en hoe ikzelf als persoon deze bizarre periode ervaar. Dit artikel is niet bedoeld om mensen te kwetsen of om (nog meer) angst in te boezemen, maar dit moet gewoon van mijn hart.
Ik ken het boek ‘De zin van het Bestaan’ van Viktor Frankl. Deze man heeft jarenlang niet anders dan lijden en de macht van het kwaad om zich heen gezien, omdat hij de holocaust heeft meegemaakt én overleefd. Hij heeft een verrassend optimistische opinie omtrent het vermogen van de mens zich boven zijn lijden te verheffen en een toepasselijke gerichte waarheid te vinden.
Nu wil ik met klem schrijven dat ik deze situatie in geen geval wil vergelijken met één van de meest donkere periodes die iemand kan meemaken.
Mij gaat het om zijn filosofie daarachter, ook wel de logotherapie genoemd.
Mijn hoofd staat nooit stil, ben weinig bezig met de situaties die zichtbaar zijn (zoals sociale media en kranten). Ik kijk en onderzoek liever de onderliggende connecties. Luister ook vaak naar de meningen die 180graden anders zijn.
Heel eerlijk, ik heb ook vaak andere meningen dan de mensen die om mij heen leven. Ik maak het vaak mee, dat als er ergens weer een situatie is die schokkend of uitdagend is, dan komen ze bij mij en vragen; ‘Richard, jij zal vast wel weer een andere mening daarover hebben’. Uhmm, meestal is dat ook zo 😉.
Één van de meest fundamentele behoeftes van de mens is het zoeken naar zingeving, de behoefte om iets zinvols te doen, om nuttig te zijn. ‘De grote klacht is niet dat hij zich minderwaardig voelt, maar een ervaring van nutteloosheid en leegheid, wat Frankl benoemt als een existentieel vacuüm.
Op mijn 30ste levensjaar ben ik weer naar school gegaan, omdat ik de zingeving gevonden had. Zeg maar, mijn passie… Mensen trainen, coachen naar een vitaler leven. Alle kennis die ik daarbij in de afgelopen 20 jaar heb opgedaan en door zoveel mogelijk mensen (op alle niveaus) daarin te ondersteunen en te begeleiden, is abrupt een einde gekomen. En natuurlijk ga je nadenken over je eigen sportconcept. Hoe ga ik nu mijn klanten begeleiden? De creativiteit is daardoor 100% aangezet en een nieuw model zal toegevoegd worden aan ons bestaande model. Dit model voldoet aan mijn eigen criteria, dus dat gaat goed komen.
Maar, het werkelijke contact, de verbinding, het met elkaar omgaan, de angst van de mensen die bang zijn dat ze besmet worden. Alle ondernemers die nu de deuren dicht moeten doen en die creatief genoeg zijn om andere concepten te ontwikkelen, allemaal prima… Maar diep van binnen word je keihard geraakt in je zingeving, in je diepe core waar je ‘s ochtends voor opstond, oftewel jouw leven! Jouw DNA!
Dat zal naar mijn idee een grote impact gaan hebben op de toekomst, die zeker niet te onderschatten is en waar we nu nog geen weet van hebben. En dan eindig ik met een zin die al een week in mijn hoofd rond suist:
Is de oplossing van het probleem niet erger dan het probleem zelf? Gewoon maar voeding voor je gedachten.
Het is duidelijk en met diep respect naar Victor Frankl dat we niet de moed op moeten geven en dat we niet in een existentieel vacuüm terecht moeten komen.
Mijn vrouw heeft een prachtig artikel geschreven over zingeving. Dank je wel Tineke voor je mooie woorden 😉.
Maart 2020. Wat een rare wending heeft ons leven gekregen.
Zoals velen al wel weten is dat ik (Tineke) niet van de kranten en nieuwsberichten ben. Het grappig daarvan is dat ik vaak wel weet wat er speelt.
De reden dat ik dat niet doe is omdat ik er niet vrolijker van word en ik m’n twijfels heb over de waarheid.
In de loop van mijn leven ben ik erachter gekomen dat ik vrij gevoelig ben en veel onder druk heb geleefd. Zonder in eerste instantie te beseffen dat ik daar zelf verantwoordelijk voor was en nog steeds ben. Vroeger was daar nog niet zoveel over bekend.
Door de druk van de maatschappij, maar indirect natuurlijk van mezelf, ben ik mezelf al een paar keer tegengekomen waardoor ik erachter kwam dat ik anders met dingen om moet gaan.
Dat is de reden waarom ik dus geen nieuws meer kijk en geen spannende films kan zien. Mijn systeem pikt dit op en reageert alsof ik moet vluchten voor die “coronabeer (niet dat flesje 😉)”.
Zo voel ik vaak ook feilloos de stemmingen van andere mensen aan. En misschien herken je het wel. Sommige mensen maken je blij en sommige zuigen je leeg.
Zo ging ik gisteren dus boodschappen doen. En liep ik de supermarkt in met mijn karretje. Wat mij enorm opviel was hoe mensen daar liepen. De één met handschoentjes, de ander niet. Soms met een grote boog om je heen. En wanneer je per ongeluk tegen iemand botste kreeg je een sneer.
Ik kwam boos en verontwaardigd thuis. Verschrikkelijk wat voor een gevoel dit je geeft. Het leek wel alsof ik een besmettelijke ziekte had. Ik kan er niet over uit hoe dit je aantast in je eigen zijn, je zijn als mens.
Als er iemand met z’n gezondheid bezig is ben ik dat wel en probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen, maar wat er nu gebeurd verontrust me wel. Waar is onze gezonde verstand gebleven? Waarom leven we toch zo in die angst? Dat is absoluut niet meer wat ik wil; leven in angst. Juist door die angst werkt je immuunsysteem niet optimaal en kom je in die vecht/vlucht modus. Angst brengt je nergens.
Deze tijd is misschien wel DE tijd om eens goed na te denken of we goed bezig zijn met z’n allen. Even teruggefloten worden is misschien niet verkeerd om te doen beseffen waar het leven nu daadwerkelijk om gaat. Het moment om jezelf eens onder de loep te nemen.
Doe je wel wat je leuk vindt? Of in ieder geval doe je iets wat je voldoening geeft? Dat hoeft natuurlijk niet altijd in werk te zijn, maar kan ook in privé.
Het hebben van stress hoeft niet altijd slecht te zijn. Stress is soms ook noodzakelijk om iets voor elkaar te krijgen zolang het maar niet chronisch wordt.
Weet dat het leven één grote uitdaging is. Een weg om jezelf te ontdekken en de schoonheid van de wereld te zien.
Kijk eens goed om je heen en wees dankbaar voor wat er IS! En kijk ook eens wat vaker naar binnen. Wie JIJ bent! Hoe goed ken je jezelf eigenlijk?
Niet overal hebben we invloed op maar wel hoe we ermee omgaan. Carpe Diem!
#gastaanvoorjeeigenbestaan
Tineke en Richard van Beek
